در ستایش زندگی

وقتایی که دلم گرفته، هر شماره ای که بگیرم جواب نمیده. حتی اگر ۱۲۵ باشه.

می گوید:

عاشقی برای فقرا بد دردیست، انگار که مزرعه شیب دار باشد و گندم ها کوتاه و داس هم کُند.

+ چه خبر؟ چیکارا میکنی؟
- هر روز جارو برقی و پیس پیس رو دنبال خودم میکشم و نقطه ی جدیدی از خونه رو فتح میکنم.
+ :)) ان شالله تا اخر هفته مرزهای شمال و شمال غرب رو هم ازاد کردی.
- نه خب. باید به فکر حفظ استحکامات هم بود. تا میای یه جا رو ازاد کنی دو جای دیگه سقوط میکنه

   حالا که به وقت بازدید عشایر، مغزم به من فرمان میدهد تعارف چای هیچ چادری را رد نکنم، انتظار دارم کلیه هایم هم به افتخار این سطح بالای فهم و شعور چند ساعتی را دست از کار بکشند.

تمام شیشهای پنجره رو با کاغذ کادوی زرورقی قرمز پوشوندم. اتاق تاریک تر و خنک تر و دنج تر و کاملا مناسب خواب شده و این خیلی خوبه. منتهی از اتاق که بیرون میای یهو از ساعت ۵ صبح وارد ۳ بعد از ظهر میشی و این بده.

چند وقتی است به توصیه ی بزرگترهای خانواده روغن مصرفی خانه از روغن سرخ کردنی به روغن کنجد تغییر پیدا کرده است. این یعنی صرف صبحانه، ناهار و شام، با طعم حلوا شکری عقاب.

    مثلا اگر شما آقای محترمی بودید که خیلی بزرگ شده و حالا دانشگاه میرود و قرار است برای خواهرش یک موشک صولتی بسازد و امسال هم رای اولی خواهد بود و حنی ریش هم درآورده، از اینکه با آرشیو "9 دی" تان الگوی خیاطی درست کنند ناراحت می شدید؟

    دیشب برای بچه ای که گلویش عفونت کرده بود پنی سیلین نوشتم. با جیغ و داد و هوار آمپول را به او  تزریق کردند. وقت رفتن آمد دم درب اتاق و به من گفت " بیشعور" و رفت.

دیروز بوی سگ میداد.